ER MOET EEN BEGIN,
pakpapier A4, wit/pisgeel, lichtblauw a4 papier, sportschoen, ronde bontmuts, fotoschilderij juwelen, houtskooltekening, viltstiftlijnen, potloodlijnen en arcering

ER MOET EEN BEGIN

Er was alleen wit. en er waren wat losse einden, krulgedachten, dichtbij efemeer die na een aanzet  geen vervolg kregen. waarvan ik resten achter liet op het wit, sporen, die in het geheel onaf maar wel samen gingen. het werden strepen, of vlekken die na weer wat heen en weer schuiven  zichzelf uitrekten of rond krulden, met een hoogte of een richting of vierkant, dak van een chalet. of zomaar werden. Ik begluurde  een man met een geweldig geslacht, die moest erbij, goed begin, en verderop een pisgeel ovaal hang ding dat deels opgevouwen simpel scheen. veel werd een aanzet tot decoratie, liefde uiten door versiering, een slinger of het herhalen van dezelfde vorm brengt vreugde. want er MOET EEN BEGIN

Deze keer zag ik in de grote leegte van het alle dagenlang een uitweg in de decoratie, het trekken van lijnen, het schipperen met schijnbare verbindingen, een vierkant om in te verdwijnen of een schuilplaats te vinden, een begin, er moet een begin. Je denkt dat.  Primitief bouwde ik  een klein lichtblauw sportaltaar met de schoen met de punt omhoog, vizier wellicht. De witte ruimte van het nog leeg zijn bouwde zich soms een beetje op, en werd weer half door wegneem en/of weer met iets toegevoegd, vulde met sporen en halfaf, zoals ook zoveel vaak in ons dagelijks bestaan een aanzet, afleiding en/of een nieuw daad in het verschiet of ruimte maken van wat net is gedaan, niets werkelijk beklijft. In dat proces ontstaat veel terloops, een slinger hier, het pakpapier van het A4 papier dus ook daar of stripwolkjes tegen de rand aan bovenaan. Wat je dan wilt is dat je vanuit dat telkens ergens beginnen tenslotte in de som van al dat beginnen het meest meesterlijke begin kunt beginnen. Om daar te stoppen.