WE GAAN DE VOGELS AFMAKEN

papier A4, rood plastc restant, metalen prijzenembleem, getypte teksten, geprinte tekst, houtskoolstrepen, viltstift tekeningen. haspel (blau) plasticbal, leren riem , mdf plank, metaalhouten kruis, spuitbus, kartonnen bruine doos (opz’nkop), schuimplastic, groengeeldraad, foto uit magazine

WE GAAN DE VOGELS AFMAKENeen opgewekte blijmoedige ‘de paden op de lanen in’ oproep. Wie dan die vogels? Gewoon de vogels, want daar zijn we toch al mee bezig en eventueel andere soorten, hip kakelend, kennend en/of ontkennend of krap gehuisvest pluimvee. Niets specifieks, gewoon omdat het alledaags plezier is. 

We gaan de vogels afmaken.

Zonder zulk vrolijk uitbundig vertier tussendoor zou  ons leven min of meer gestructureerd als ritueel van herhalingen vooral zinvol zijn. . Zinvol is makkelijker. Maar hoe we gelijktijdig de niet zelf bedachte, meest uiteenlopende toevalligheden, langs suizende  ontmoetingen of  onwelgevallige paden en lanen kunnen  begrijpen, aanstaren, betasten  en vast koppelen weten we niet.  

We laten ze maar gewoon naast en met elkaar betijen, zonder te weten hoe daar ordening in te brengen of zinvol te  vertrappen en kijken dom, maar zeggen geweldig.

En dan bungelen we.  Het is de ongekende ruimte die niets weet.  Die dingen laat liggen, die maar wat  klungelen op hun plek, een bruin braaf doosje op zn kop, een balletje door iets/iemand met een riem aan een plank bevestigd maar zonder uiteindelijk nut of doel achter gelaten, of denk aan het plezier van schuimrubber  samenbinden met groen geel electriciteits draad en er dan nog iets roze insteken, was kort fun of een plakkerige genoegen maar werd vergeten en bleef rondslingeren.  Hoe moet dat met een gat in het papier , of wit papier, met 2 strepen zomaar daarop, of het woord VANG zonder prooi of WE GAAN DE VOGELS AFMAKEN, allemaal  zotdat we in de ontstane stilte plastic vogelsilhouetten op de ramen gaan inkleuren voor vogels in huis. 

KIJKEN IS VIES (onder de zon, drilboor) 

lampenkap, trap, papierA4, glorixfles, blauwepen, blauwpotlood, yoghurtbeker met water en aluminiumdeksel, afwasteil, proppen papier, tekeningen met viltstift, bont, gips, metalen standaard, roze hout, underlayment platen, meubelplaat,foto planeet, poster metalen opbergrek, teksten met viltstift (mop),plastic zak oudekaas, stripplaatje

KIJKEN IS VIES draalt om kijken en associeren, al snel gulpt taal door het kijken naar beeld, vies is vuil. wij kunnen niet stil kijken zonder guitige gedachten en plaatjesvuil. En als je KIJKEN IS VIES leest bij het kijken naar iets nieuws wordt het snel ranzig vies.

ZONDER VADER SPREKEN, Als vader er niet is is vader er nog, Als vader er ook is is hij er niet, Als vader op het bureau staat en slaat imiteren wij hem met plastic goed. Als vader dirigeert schetst hij landmappen in blokken, met verschietende  aanwijzingen  en driftige potloodstrepen. Als vader duwt bijt hij  Als vader naar de zon kijkt ziet hij goudgeel rood, Als vader toekijkt vergeet hij ons niet, Als vader verzamelt, stapelt en vastbindt is het ook voor ons, Als vader geheimen lispelt kijken wij naar de kast,

In ader’s kast zijn houtskooltekeningen, is plastic speelgoed, een paars kuiken, een mapje kleurige A4 papieren, is een stofzuiger brochure, zijn wat houten latten die in hoeken zijn geschroefd en een briefje voor eenieder die lezen kan, zie je wel  het gaat over ons. 

DIT ZIJN DE NIEUWE SITUATIES
houtskooltekeningen, papierA4, rood zadelrekje, bontsnippers, collage foto's, foto's kasten catalogus,

Dit zijn de nieuwe situaties, vandaag, morgen of eergisteren, drie voor een keer, allen te betreden op een blauw fond, uitgespreid, willekeurig, soms eenvoudig als een kinderwens, of duister als bladluis maar sowieso plechtig. Her en der duikt een kast van vader op (ik zag ze bij sotheby’s staan alsof ze vader ontnomen zijn).  Gesloten, geheim, schuin, omgekeerd  zijn die kasten , een eigen plaats waar vader de dingen verborg die hem aangingen en niet ons die hem vader noemen. De verbeelding tartend. Er was ook bont en bloot en chocolade. Ik dacht dat mannen met hun benen wijd moesten zitten en hun kasten gesloten dienden te houden en dat vader zweeg. Er was ook een zadeldekje. Ik kneep er graag in. Als ik naar tv kijk zie ik nieuwe situaties, vaderloos. Systemen kantelen en onzinnige ontkenningen in de politiek  omdat het burger-lieden in hun eigen autonomie doet wippen. Zij staan op in hun huiskamer en het vuige schemerlampenlicht kaatst op hun autonome binnenmuren. Ik zie ze als situaties en altijd als ik lang op de grond lig verandert de atmosfeer wel weer. Ik wil wuiven naar iedereen. hihihi.